Het was op kerstdag dat ik langs de supermarkt in ons dorp passeerde. Op de parking zag ik een jong gezin met kinderen in de afvalcontainer grabbelen, op zoek naar iets dat nog eetbaar was. Het plaatste alles opnieuw in perspectief. Ja, het was voor iedereen vervelend dat we in de eindejaarsperiode geen vrienden of familieleden konden ontmoeten. En ja, de coronamaatregelen wegen op elk van ons en vergallen al bijna een jaar de feestvreugde. Maar dat vervalt in het niets bij het leed van mensen die in armoede leven, vaak al veel langer dan tijdens dit vermaledijde coronajaar. Als ik één wens mag uiten voor 2021, dan is het dat we niet zonder meer terugkeren naar vroeger.
Er is wel degelijk hoop. In de verte schijnt er licht aan het einde van deze lange coronatunnel. Als het wat meezit, kan tegen de zomer een groot deel van de Belgen gevaccineerd zijn. Dat opent perspectieven, maar dat perspectief mag niet verengd worden tot het herwinnen van onze vrijheid. Uiteraard kijken we ernaar uit om weer bij elkaar op bezoek te kunnen of om samen evenementen te beleven. Nooit hadden we durven denken dat we er zo naar zouden verlangen om mensen de hand te schudden of naar de winkel te gaan zonder mondmasker.
Maar die terugkeer naar onze oude gewoontes mag niet verhinderen om stil te staan bij waar het echt fout gelopen is. Een crisis van dergelijke omvang noopt om verder te kijken. En wie goed kijkt, zal zien dat die normale pre-coronawereld helemaal niet zo normaal was. Want welke samenleving staat toe dat een gezin in afvalcontainers naar eten moet zoeken? Als zoveel mensen door ziekte uitvallen, moeten we ons dan geen vragen stellen over de almaar toenemende werkdruk? En blijven we het aanvaarden dat het goedkoper is om met het vliegtuig naar Spanje te reizen dan de trein te nemen, ook al weten we dat dat vliegtuig vele malen vervuilender is dan die trein?
We hebben altijd de indruk gehad dat we goed bezig waren, maar we merkten niet dat we de mens, de planeet, het klimaat en onze gezondheid aan het vergeten waren. We leefden alsof het leven oneindig was en alsof we alles zelf in de hand hadden. We dachten dat we de wereld konden beheersen. Tot de coronapandemie ons met de neus op de feiten drukte.
Als het er echt toe doet – en dat heeft deze crisis des te meer aangetoond – hebben mensen vooral nood aan verbinding. Wij kunnen maar mens zijn in relatie tot andere mensen. In goede en in minder goede dagen. Laat dat dé les zijn die we uit deze crisis moeten onthouden, zodat de wereld na corona er één wordt waarin we niemand in de kou laten staan. Daar zullen we met plezier voor uit ons kot komen.
