Dagboek van een ouder: Help, mijn baby is ziek!
Als kersverse ouder word je overvallen door allerlei nieuwe emoties. Wij lezen mee in het dagboek van Stephanie, mama van Otis ( 7 maanden). Samen worstelen ze zich door Otis' eerste winter. Met bijhorende ongemakken...
Hoewel we nu beter weten wat het betekent om een zieke baby in huis te hebben, vraag ik me af of het ooit zal wennen
Stephanie, mama van Otis (7m)
Otis werd geboren tijdens een hittegolf. Toen we eindelijk naar onze ziekenhuiskamer verhuisden, was ik niet meer aan het puffen van de weeën maar van de warmte. In de maanden die volgden, bestond zijn garderobe grotendeels uit een luier, zonnehoedje en blote teentjes.
Meneer Virus en mevrouw Bacterie
Je kan je inbeelden dat het even wennen was toen de winter naderde. De blote teentjes verdwenen in een dikke slaapzak en het zonnehoedje ruilden we in voor een wollen muts. Ook gezellig, dacht ik, vastbesloten om van onze eerste winter met drie een knusse tijd te maken. Maar dat was buiten Otis zijn nieuwe vrienden Meneer Virus en Mevrouw Bacterie gerekend.
In de crèche grepen zijn gretige handjes niet alleen nieuwsgierig naar al dat speelgoed. Zijn vingertjes verdwenen in de hoestende monden van speelkameraadjes en gingen op ontdekkingstocht tussen de snottebellen. ‘Hij wordt hier sterker van’, hield ik mezelf voor.
ORS, RSV, ...
Diarree deed als eerste z’n intrede. Bij elke vuile pamper zonk de moed me in de schoenen. Ik had het internet al afgeschuimd en de pediatrie van wacht gebeld – want natuurlijk moest dit net in het weekend gebeuren. Er zou geen enkel uitdrogingsverschijnsel aan mijn aandacht ontsnappen. Het enige wat me geruststelde, waren Otis zijn eeuwige glimlach en pretoogjes. Tussen alle ORS-oplossingen door bleef hij zijn vrolijke zelf en dat was het allerbeste teken. ‘Zo erg is het allemaal niet’, suste ik mezelf.
Na een paar dagen uitzieken kon hij terug naar de crèche. En ik kon weer opgelucht ademhalen. Buikgriep: check, dat was zijn immuunsysteem al de baas. Maar nog voor ik goed en wel van die overwinning kon genieten, schoot Otis zijn lichaamstemperatuur opnieuw de hoogte in.
RSV luidde het verdict. Het moet het meest gevreesde drieletterwoord van elke jonge ouder zijn. We hadden al slechte nachten achter de rug, maar nu deed ik helemaal geen oog meer dicht. Ik luisterde voortdurend naar Otis zijn reutelende ademhaling, checkte of zijn koorts verder gestegen was, haalde de etter uit zijn toegeplakte oogjes en wiegde hem als hij weer eens een verstikkende hoestbui had.
Toch maar richting spoed?
Net toen ik dacht dat het ergste gepasseerd was, ging zijn toestand verder achteruit. Zijn koorts wilde niet meer zakken en hij jammerde onophoudelijk. Hij had pijn, zo veel was duidelijk. Wisten we maar waar. We probeerden alles om hem te troosten, niets hielp. Tot mijn man uiteindelijk besloot dat het tijd was om naar spoed te gaan. De hele rit probeerden we ons te focussen op de weg en niet op de knoop in onze magen.
Een bijkomende oorontsteking bleek de boosdoener. Met aangepaste medicatie zouden de koorts en pijn binnen de 48 uur gaan liggen. Elk uur ervan heb ik geteld. Pas als de blos op zijn wangetjes terugkeerde en het gejammer plaatsmaakte voor gebrabbel, verdween de spanning uit mijn lijf. RSV en oorontsteking: check, check.
Grote Microben Bingo
De winter is halfweg en hoewel we nu beter weten wat het betekent om een zieke baby in huis te hebben, vraag ik me af of het ooit zal wennen. Ik wou dat ik elke nieuwe ziekte op de Grote Microben Bingo in Otis zijn plaats kon afvinken.
