Het leven na een beroerte
Wat een gezellige dag moest worden, luidt het begin in van een nieuw leven voor Willy Huybrechts. Hij leeft gezond, is topfit, maar krijgt toch plots een beroerte. ‘Gewoon pech gehad’, volgens de dokter. De start van een moeilijke weg terug.
‘Het is kerstdag, vier jaar geleden. Zoals het hoort, zit ik in familiekring aan de feesttafel. Plots voel ik een vreemde gewaarwording in mijn linkerarm. Ik wil het feest niet verstoren, maar als ook mijn mond gaat scheef hangen, besluiten we om onmiddellijk naar de spoedafdeling te rijden. Een herseninfarct, luidt het verdict van de dokter.’
‘In de volgende dagen worden de eerste gevolgen zichtbaar. Mijn linkerzijde is verlamd. Er volgen verschillende scan-onderzoeken. Mijn halsslagader blijkt verstopt te zitten door een scheurtje in de bloedvatwand. Door stolling is de ader stilaan dicht geslibd. Bloedverdunners moeten een beetje doorstroming weer mogelijk maken.’
Fitte marathonloper
‘Heb je vroeger veel gerookt?, vragen de artsen me. Nooit gedaan, antwoord ik. Twee jaar eerder liep ik zelfs nog mijn tweede marathon. Tijdens die voorbereidingen leefde ik gezond. Ik dronk geen alcohol en lette op mijn voeding. Ik voelde me super, ben nog maar 51 jaar. Hoe kon zoiets me nu overkomen? Gewoon pech gehad, vertelt de dokter.’
‘Daar lig ik dan, hulpeloos, niet in staat om zelf naar de wc te gaan. Ik kan mezelf niet wassen, noch met mes en vork eten. Baxters en monitors houden me aan bed gekluisterd. ’s Nachts slaap ik niet, constant zit ik te piekeren. Hoe moet ik nu verder met mijn leven?’
'Daar lig ik dan, hulpeloos, niet in staat om zelf naar de wc te gaan. Ik kan mezelf niet wassen, noch met mes en vork eten. Baxters en monitors houden me aan bed gekluisterd. ’s Nachts slaap ik niet, constant zit ik te piekeren. Hoe moet ik nu verder met mijn leven?’
Willy Huybrechts
Opnieuw leren stappen
‘Na een ellenlange week verhuis ik van de intensieve afdeling naar een gewone kamer. De dokters vertellen me dat ieder lichaam een herstelsysteem heeft. Mijn dichtgeslibde halsslagader zal automatisch vertakkingen aanmaken om de doorstroming naar mijn hersenen over te nemen. Daar trek ik me aan op.’
‘Samen met kinesisten, logopedisten en ergotherapeuten begin ik aan een revalidatieprogramma. Doordat een deel van mijn hersenen onvoldoende zuurstof kreeg, kan ik moeilijk op woorden komen. Ik kan niet meer stappen, kan mijn linkerarm niet goed meer bewegen en heb geen gevoel aan mijn linkerkant.’
De oude Willy
‘De uren die ik doorbreng tijdens de trainingstherapieën, zijn een verademing. Elke vooruitgang is een stap dichter naar de persoon die ik voorheen was. Dat wordt dan ook mijn grootste doel, terug de oude Willy worden.’
‘Ik leer weer stappen en kan mijn arm beter gebruiken. Maar na een tijd verloopt die vooruitgang trager. Elke tegenslag haalt me nu mentaal onderuit. Gelukkig zijn er mijn vrienden, familie en de zorgverleners om mijn anders zo positieve ingesteldheid te herstellen.’
‘Als ik ’s avonds bezoek krijg, grijp ik die kans om even uit mijn kamer te komen. Maar ook al doen die bezoeken me veel deugd, ze kosten me veel energie.’
'Het herstel is als een marathon lopen. Ik leg een lang en zwaar parcours af'
Willy Huybrechts
Automatische piloot verstoord
‘In de weekends mag ik naar huis. Daar merk ik meer en meer andere problemen op. Ik ben vergeetachtig en prikkelbaar. Lang naar de televisie kijken of lezen maakt me moe. Mijn automatische piloot, waarmee ik vroeger de simpelste dingen uitvoerde, is verstoord.’
‘Maar na dit trauma besef ik maar al te goed dat ik toch ook veel geluk gehad heb. Ik sta nu veel positiever in het leven en geniet meer van kleine alledaagse dingen. Natuurlijk blijft er altijd die ongerustheid. Kan dit me opnieuw overkomen?’
‘Het is zoals het lopen van een marathon. Ik leg een lang en zwaar parcours af. Bij de moeilijkste stukken mag ik gerust af en toe wandelen, zolang ik het streefdoel maar behaal. En aan de zwaarste stukken staan de supporters. Hoe dichter ik bij de meet kom, hoe breder mijn glimlach. En ik zeg tegen mezelf: komaan, dat gaat hier lukken!’