‘Zora blijft altijd ons meisje’
Twee jaar geleden veranderde het leven van Manon* en haar man Lenn* voorgoed. Na 21 weken zwangerschap moesten ze afscheid nemen van hun dochtertje Zora*.
‘Alles leek goed te gaan’, vertelt Manon. ‘De echo’s waren geruststellend. We hadden net haar kamertje ingericht, zelfs het geboortekaartje lag bijna klaar. Maar plots voelde ik me niet goed.’
Ze kreeg vage buikpijn en voelde zich grieperig. ‘Ik was net met onze oudste dochter Elin* naar de speeltuin geweest. Toen we thuiskwamen voelde ik me plots rillerig, alsof ik griep kreeg. Ik dacht eerst: misschien heb ik Elin te veel gedragen, of was ik gewoon moe na zo’n drukke ochtend.’
Maar in de loop van de namiddag werd de pijn erger. ‘Ik ging even liggen, dronk wat water, maar de pijn beterde niet.’
Slecht nieuws
Manon belde haar vroedvrouw, die haar meteen liet komen voor een controle. ‘Ze hoorde geen hartslag. Dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Eerst kwam het ongeloof, dan de hoop die nog even opflakkerde. Maar toen ze een extra echo maakten in het ziekenhuis, werd onze grootste angst bevestigd: Zora’s hartje was gestopt.’
De oorzaak bleek een infectie van de placenta, veroorzaakt door de Listeria-bacterie. ‘Hoezo, Listeria? Ik lette nog zo op met wat ik at. Ik begrijp het nog steeds niet. Ze vertelden ons dat het brute pech was. Hoe voorzichtig ik ook was, dit kon niemand voorzien. Toch voelde ik me schuldig.’
Een kleine, grote liefde
Twee dagen later werd Manon ingeleid. ‘Ik was zo bang voor dat moment’, vertelt ze. ‘Je komt naar het ziekenhuis om mama en papa te worden. Niet om te bevallen van een kindje dat je niet levend mee naar huis kan nemen. Maar tegelijk wilde ik haar zo graag ontmoeten.’
De bevalling verliep snel maar emotioneel zwaar. ‘Toen ik haar voor het eerst zag, was ik vooral verrast', zegt Manon. ‘Ik had verwacht dat ze er vreemd zou uitzien. Maar ze was zo mooi. Een klein, volmaakt baby’tje. Met mini-vingertjes, mini-voetjes, en mini-wimpertjes ... We hielden op slag van haar.’
Ze besloten foto’s te laten nemen via Boven De Wolken. ‘Die tastbare herinneringen zijn zo waardevol. Ze helpen ons om haar dichtbij te houden.’
Je komt naar het ziekenhuis om mama en papa te worden. Niet om te bevallen van een kindje dat je niet levend mee naar huis kan nemen
Manon, mama van Zora
We noemen haar nog steeds vaak bij naam. We vieren haar geboortedag, steken een extra kaarsje aan met kerst.
Manon, mama van Zora
Steun in kleine gebaren
Het verdriet is enorm, maar Manon en Lenn vonden kracht in elkaar. ‘Soms huilen we samen, soms zijn we gewoon stil bij elkaar. Het helpt ook om te praten met Elin. Ze was toen pas vier, maar begreep op haar manier wat er was gebeurd. Ze tekende bloemen voor Zora, en we brandden samen een kaarsje.’
De omgeving was belangrijk in hun rouwproces. ‘Onze familie en vrienden hebben ons gedragen. Soms gewoon door te luisteren, zonder advies of oplossingen. Dat was genoeg.’
Sterrenregister
‘Voor de wet heeft Zora nooit bestaan’, vertelt Manon. ‘Omdat ze te vroeg geboren werd, konden we haar niet registreren. Dat vond ik moeilijk, want voor ons was ze helemaal echt. Daarom hebben we ervoor gekozen om haar naam toch een plek te geven: op haar geboortekaartje en in het sterrenregister.’
Haar naam blijft klinken
In de twee jaar die volgden, heeft het gezin stap voor stap een manier gevonden om verder te gaan, zonder Zora te vergeten. ‘We noemen haar nog steeds vaak bij naam. We vieren haar geboortedag, steken een extra kaarsje aan met kerst. Ze blijft bij ons, in alles wat we doen’, vertelt Manon.
Ze heeft één boodschap voor andere ouders die iets gelijkaardigs meemaken. ‘Praat over je kindje. Blijf haar of zijn naam noemen. Ook wij vergeten Zora nooit, en het doet deugd als anderen haar ook herinneren.’
Manon besluit: ‘Zora blijft voor altijd ons meisje. In ons hart, in onze gedachten, en in alles wat we doen.’
*Namen zijn om privacyredenen veranderd.
Wereldlichtjesdag
Wereldwijd komen mensen op de tweede zondag van december om 19 uur bij elkaar om overleden kinderen te herdenken. Ze steken een kaarsje aan zodat het een beetje lichter is voor ouders die een kind verloren hebben. Een steunbetuiging en erkenning voor hun verdriet.
Laat het kind niet alleen het kind zijn van de ouders, maar laat het ook een kleinkind, ook een neefje of nichtje, ook een buurkindje zijn. Verdriet werkt isolerend en zeker als het gaat om iemand met wie niemand anders dan jij en je geliefde gemeenschappelijke herinneringen deelt. Noem zijn naam. Zet hem mee op kaartjes. Onthoud zijn dagen. Zwijg hem niet dood.
Gedicht door Anneleen Van Offel